Eigenlijk ben ik geen emotioneel iemand.
Of toch, meestal niet. Ik ben immers motorrijder.
En motorrijders denken in de eerste plaats liever niet aan liefde, relaties en tederheid, en maken in hun hoogst persoonlijke reflecties op het leven en hun eigen bestaan, slechts zelden gewag van emotionele golven of tsunami's, die in relatie staan met de alledaagse essentie van hun doordeweeks leven. Wel, dat is toch het prentje dat ze zichzelf graag voorhouden, en waarmee ze steeds door anderen geassocieerd worden, als een dagelijks cliché. Is het niet ? Zij praten immers veel vaker én met meer gevoel over de banden waarop ze rijden, de inhoud van hun motorblok en de verfijning van hun bochtentechniek, die toch iets beter is dan die man meneer X of mevrouw Y. En ze komen pas echt tot rust na een dage tuffen of raggen naargelang hun voorkeuren. En hun onvervulde verlangens omvatten of een rasechte wegracer, een oude beroemde retro bike restaureren, of iets tussen de twee in. Over clichées gesproken ….
Als geen ander weet ik, als rasechte motard, dat het leven van een motorrijder er een is van vallen en opstaan. Er bestaan immers eigenlijk, zo is onder hen genoegzaam gekend, maar twee soorten motards. Die tweede soort moet nog vallen .... En na een val, moet je zo snel mogelijk terug recht staan, je stuur recht trekken, je pinkers herstellen, en dàn terug die bike op. Want als de angst je om het hart slaat, en je laat je door die angst overmannen, ja, dan ben je snel een ex motard.
Ik zei het reeds. Het leven van een motard is er een van vallen en opstaan. Maar deze vaststelling dat beperkt zich niet alleen tot het rijden op twee wielen, is het niet ? Bij uitbreiding gaat dit op voor het hele leven van een motard. Wat zeg ik ? Bij uitbreiding gaat dit toch op voor het leven van jan en alleman. Wijs worden, doet iedereen pas echt met vallen en opstaan. Anders zouden we als mens, nooit geworden zijn, tot wat we nu op deze aardkloot betekenen.
Ik kijk dan ook niet echt graag achterom. Evenmin kijk ik met plezier vooruit, of toch niet erg ver vooruit. Gewoon, omdat ik weet vat het verleden mij heeft gebracht, én, omdat ik ook zo een ideetje heb, over wat de toekoùmst voor mij in petto heeft. Al ken ik niet de details van die toekomst, de grote lijnen zijn me al wél bekend. Maar in de eerste dagen van het nieuwe jaar, wil ik bij jullie, welwillende lezers, niet direct de feestroes vergallen, door jullie drama en ellende onder de neus te wrijven. Ik begin er dus gewoon even niet aan. Zonder dank en graag gedaan.
En toch. Vooruitkijkend naar mijn 700k ste kilometer, vind ik mezelf nog steeds een “Jan-lul” op de motor. Met mijn excuses aan hen die écht Jan heten. Ik vind mezelf geen specialist, geen expert, geen kenner, en heb nooit de pretentie mijn ervaring als voorbeeld voor anderen te stellen gehad. En ik noem dat niet bescheidenheid, wel voorzichtigheid. En verantwoord motorrijden. Want overdreven zelfverteouwen komt steeds voor de val. Denk ik toch graag. Ik rijd niet om de hoogste snelheid uit mijn machine te halen. Die kén ik zelfs niet. Ik rijd ook niet om deze of gene bocht zo strak te rijden, dat het rubbber van mijn voetsteunen het asfalt daar zouden kleuren. Ik rijd niet om de eerste te zijn. En ik rijd zeker niet om de beste te zijn. Neen, ik rijd gewoon op twee wielen omdat ik het al zo lang zo bijzonder graag doe, omdat het een levensstijl is, en omdat het me een gevoel van vrijheid geeft, die ik nergens elders ervaar. Ik rijd motor omdat ik me nergens anders zo goed voel en nergens zo opgewekt bij word in het leven. En regen en sneeuw, koude winden en zagende vrouwen krijgen er dat niet uit. Er zijn andere dingen die me ooit van het motorrijden af zullen houden, maar, verwijzend naar mijn bovenstaande belofte, daar begin ik nu even niet over.
En kijk, als we alle berichten in de media mogen geloven, zal dit nieuwe jaar, opnieuw, op menig vlak niet echt een topper gaan worden. Het lijkt wel dat het woord “crisis”, vaak te pas en onpas word gebruikt, nu in elk aspect van de samenleving zijn haaietanden zet, en onuitwisbare merktekens en bijtwonden achterlaat, die we nog decenia in onze botten zullen voelen. Alsof we nu al moeten beseffen, dat dit jaar pijn gaat doen. Mooie nieuwjaarswensen van hen die het beter zoudenmoeten weten, lijken, met dit in het achterhoofd, dan zelfs iets van schijnheiligs in zich te krijgen.
Als motorrijder, zo word gezegd, bevind mijn hart en ziel, zich niet in mijn borstkast, maar ergens tussen een stuur, een zadel en die twee Michelinbanden in. Toch weiger ik zoveel mogelijk, in mijn denken en voelen, het economische te laten primeren. Al zal morgen misschien, het aantal landen dat met dezelfde euroos betaalt, krimpen, onze motors én onze brandstof overdreven hoog geprijsd worden – of net niet, zoals sommigen beweren -, toch zal ik proberen hier op een optimistische noot te eindigen. Het hoeft immers niet àl pessimisme te wezen wat de klok slaat.
Laat 2012 voor jullie allen heil brengen.
Mag dit jaar u met vreugde vervullen.
Dat de zon wat meer op uw hoofd mag schijnen, zodat ook uw ziel verwarmd worden mag.
Laat het u een warm hart bezorgen, dat u toelaat onvoorwaardelijk lief te hebben.
Mag u in vrede leven, waar u zich ook op deze planeet bevind.
Laat er genoeg liefde in de wereld wezen, zeker voor hen die dit het meest nodig hebben.
Mogen uw goden u genoeg moed geven om het vol te houden tot na de belastingen, en tot het volgende jaar.
Ik wens u allen het beste, voor de rest van uw bestaan, mogen de kilometers met intens plezier aan uw wielen voorbij glijden, en mag u gespaard worden van onverwachte wolkbreuken en diepe, meedogenloze putten in uw wegdek, zowel op twee wielen als op twee benen.
Vele veilige kilometers intens genot en een intens en gelukkig leven wens ik u voor dit jaar.
Dat u op het einde ervan, toch nog een beetje euros mag overhouden, om ondanks die extra dag erin, uit te kijken naar 2013.
Het ga u allen goed !
maandag 2 januari 2012
dinsdag 18 oktober 2011
Wie zei er weer dat belastingen eerlijk verdeelt worden ???
Vanmorgen heb ik een gesprek gehad met de sociale assistente van mijn uitbetalingsinstelling. Eigenlijk is dat mijn ziekenkas, die tot ik mijn pensioengerechtigde leeftijd bereiken zal, mijn invaliditeit uitkeert. Het is ongelooflijk, anno 2011 (bijna 2012 zelfs), maar ik had het gevoel dat ik er terug buiten kwam als een paria die ergens in Parijs, of elders onder een brug, in een kartonnen huisje leeft. Niemand ziet hem nog, niemand wil met hem geassocieerd worden, niemand luistert naar hem, en niemand geeft er om hem. Nu ja, misschien, overdrijf ik even, excuseer me de reactie van het moment.De aanleiding was de aanslagbrief die ik vorige week toegestuurd gekregen heb door de Belgische staat, of wat ervoor moet doorgaan. Ik geeft toe, ik voel me nooit niet echt goed als ik deze brieven ontvangen en open doe. Dat heb ik al meer dan 30 jaar. Maar dit keer was ik echt blij dat ik een stoel onder mijn gat had staan. Net geen 5000 euro. Te betalen in de eerste helft van december. En dat met amper 1200 euro inkomsten per maand. Wat is het leven toch mooi !
Daarom ging ik dus naar de sociale dienst van mijn ziekenkas, om even wat informatie te zoeken, hoe ik dit gedaan moet krijgen. Want, dankzij de torenhoge rekeningen die mijn gezondheid me kost, het leven dat er niet goedkoper op word, en de beloofde koude winter die nadert, kan ik wel voorspellen, dat dat bedrag overschrijven voor de bedoelde datum, iets worden gat dat op zen minst gezegd problematisch worden gaat. En het is bovendien daar, bij dat ziekenfonds, dat men alle jaren mijn aangifte controleert, of ik bij het invullen ervan niets nuttigs vergeten ben, zeg maar. Dus ik verwachte mij minstens aan wat tips, voorstellen, of toch wat advies die me zou toelaten dit bedrag op een wat “makkelijkere” wijze te voldoen. Een soort van gulden middenweg, want ik geloof al lang niet meer in mirakels, zeker niet als het onderwerp daarvan Tejo noemt. Den Tejo weet immers best hoe groot zijn emmertje met geluk is. Dus vanmorgen sukkelde dus (want het zijn weer slechte dagen voor mij) met een hart vol hoop en verwachtingen naar dat bureeltje op de eerste verdieping. Maar ik had niet het minste idee, hoe ik er buiten ging komen....
Nou, tips heb ik er alleszins gekregen, moet ik zeggen. Tips en raad. Het is maar hoe je het bekijkt. Eerst heeft ze mijn aanslagbiljet nagekeken, en even laten narekenen. Het bedrag klopte zei ze me, maar, vervolgde ze ietwat laconiek, dat had je toch kunnen verwachten he. Van mijn 1200 eurookes houden de staat niets af bij de uitbetaling. Dat was me toch gekend. Dus worden alle belastingen op het einde van het jaar verrekend. En dat wist ik toch ? Ja, dat wist ik toch. Zo vergaat het me immers sinds ik invaliditeitsuitkeringen beginnen ontvangen ben. En, ja, meneer, als u dat weet , had u maar in de loop van het jaar moeten sparen voor uw belastingen, en eventueel wat reserves aanleggen. Want, vervolledigde ze met een glimlach, nu is het dus tijd om die reserves aan te spreken he ! Ik vond hem zelfs niet echt mooi, die glimlach. Reserves aanleggen, met 1200 euro per maand ? Alleen al de kine kost me daar een derde van .... Nu niet zeveren he meneer, de ziekenkas betaalt u daar heel veel van terug vermits u een E-pathologie hebt he, dat weet u ook was haar repliek. Alsof ik dat bedrag altijd niet éérst zelf moet voldoen bij elke behandeling. Met al dit ge heen en weer, kan ik ook dat bedrag niet betalen natuurlijk. Ja, dat begreep ze wel. Maar geen nood, het zal kwestie van besparen zijn he meneer. Zoals bij vele mensen vandaag. U zou uw auto kunnen wegdoen he. Dat scheelt op wegentaks, verzekeringen, onderhoud en verbruik, adviseerde ze me. Een beetje te voet of met de fiets zou u geen kwaad doen. Dat ik mijn wagen haast 5 jaar geleden al van de hand moeten doen heb, en nu nog alleen maar mijn motorfiets bereed, verzweeg ik wijselijk. Stel je voor hoe haar reactie wezen zou, als ze dat wist. Een invalide die met een motorfiets rijd .... ik durf er niet aan haar reactie daarop denken....Er is veel waar je op kunt besparen hoor, leerde ze me. Internet ! Gewoon terug op het goedkoopste tarief meneer ! Beetje minder flexibel, maar daar red je het ook mee. Een hond meneer ? Oooo, doe die al maar weg ! Want wat een hond kost aan dierenarts en aan voeding, dat ga ik u toch niet moeten uitrekenen ! Neen, zei ik haar met merkbare verontwaardiging, die ik moeilijk verstoppen kon op dat moment, dat moest ze me niet. Dat mijn hond erg ziek is en vele medische zorgen nodig heeft, hield ik maar even voor mezelf. Centrale verwarming in huis ? Zet die maar een paar graden lager. Op 20 of 18 graden. Want dat scheelt ! Geen abonnementen nemen op boekjes en kranten, dat scheelt ook in het maandbudget. Weg met die dure GSMs, want die kosten pas geld ! En dan die andere tv en telefoon abonnementen !! Oei ! Dat swingt bij iedereen de pan uit meneer ! Ook hier , kies toch gewoon voor het goedkoopste tarief. Of ze ook wist wat dat goedkoopste tarief dan wel was, antwoordde ze ietwat wegwuivend, daar moet u zich maar even over laten informeren hoor, u hebt toch internet zei u ?! Ik meende me even in een slechte B-film, en verwachte ergens een camera achter een kader te vinden.... Maar neen, die zag ik even niet. Maar ja, ik heb dan ook een nieuwe bril nodig. Oh, dokters, vulde ze me aan, vraag aan uw doctor of hij geen voordeeltarief heeft, of voor terugbetalingstarief werken kan. Als hij dat niet doet, ze bestaan hoor meneer. Dokters van het volk noemen ze, of zo iets ..... die hun adres vind u ook wel ergens op het internet terug. Wat zegt u ? U hebt een eigen huis meneer ?? Maar ga dan maar eens met uw bank praten !! ....
Het begon me allemaal een beetje te veel te worden, ik voelde me duizelen. Het leek me of ik hier een welles nietes spelletje opgedrongen werd dat ik niet spelen wou, en het werd me duidelijk, dat ik met mijn vragen hier niet op de juiste plaats zat. Ja, er zijn veel manieren om te sparen hoor, kwam ze op adem. Maar ik ben geen specialist in die materie. Mijn collega Marijke kan u daar veel meer over vertellen. Zij is afgestudeerd op een dergelijk project. Zij zit hier op donderdag ochtend meneer.
.
.
.
.
Waarschijnlijk zit er me niets anders op dan dit jaar nogmaals eens waanzinnig diep in het rood te gaan bij mijn bank ja. En daar even om een groter kaskrediet gaan bedelen. En er in de rest van het volgende jaar, maar de kosten voor betalen. Als een brave burger, de zoveelste ja knikker in de rij.
Toen ik buiten kwam, maakte er zich even een geruststellende gedachte van mij meester. Ik weet dat u dat niet geloofd, maar het is toch zo.
Het zal, ook dit jaar, een erg droge kerst worden, en een koude kille nieuwjaar.
Wat had u anders verwacht ?
Als u binnenkort onderweg ergens op straat, op het voetpad, tegen de huizen aan, een man met een pet ziet zitten bedelen, geef hem dan aub geen geld.
Want ik ben het niet.
Ik kan me immers geen pet veroorloven.
.
.
.
.
.
Vanmorgen heb ik een gesprek gehad met de sociale assistente van mijn uitbetalingsinstelling. Eigenlijk is dat mijn ziekenkas, die tot ik mijn pensioengerechtigde leeftijd bereiken zal, mijn invaliditeit uitkeert. Het is ongelooflijk, anno 2011 (bijna 2012 zelfs), maar ik had het gevoel dat ik er terug buiten kwam als een paria die ergens in Parijs, of elders onder een brug, in een kartonnen huisje leeft. Niemand ziet hem nog, niemand wil met hem geassocieerd worden, niemand luistert naar hem, en niemand geeft er om hem. Nu ja, misschien, overdrijf ik even, excuseer me de reactie van het moment.De aanleiding was de aanslagbrief die ik vorige week toegestuurd gekregen heb door de Belgische staat, of wat ervoor moet doorgaan. Ik geeft toe, ik voel me nooit niet echt goed als ik deze brieven ontvangen en open doe. Dat heb ik al meer dan 30 jaar. Maar dit keer was ik echt blij dat ik een stoel onder mijn gat had staan. Net geen 5000 euro. Te betalen in de eerste helft van december. En dat met amper 1200 euro inkomsten per maand. Wat is het leven toch mooi !
Daarom ging ik dus naar de sociale dienst van mijn ziekenkas, om even wat informatie te zoeken, hoe ik dit gedaan moet krijgen. Want, dankzij de torenhoge rekeningen die mijn gezondheid me kost, het leven dat er niet goedkoper op word, en de beloofde koude winter die nadert, kan ik wel voorspellen, dat dat bedrag overschrijven voor de bedoelde datum, iets worden gat dat op zen minst gezegd problematisch worden gaat. En het is bovendien daar, bij dat ziekenfonds, dat men alle jaren mijn aangifte controleert, of ik bij het invullen ervan niets nuttigs vergeten ben, zeg maar. Dus ik verwachte mij minstens aan wat tips, voorstellen, of toch wat advies die me zou toelaten dit bedrag op een wat “makkelijkere” wijze te voldoen. Een soort van gulden middenweg, want ik geloof al lang niet meer in mirakels, zeker niet als het onderwerp daarvan Tejo noemt. Den Tejo weet immers best hoe groot zijn emmertje met geluk is. Dus vanmorgen sukkelde dus (want het zijn weer slechte dagen voor mij) met een hart vol hoop en verwachtingen naar dat bureeltje op de eerste verdieping. Maar ik had niet het minste idee, hoe ik er buiten ging komen....
Nou, tips heb ik er alleszins gekregen, moet ik zeggen. Tips en raad. Het is maar hoe je het bekijkt. Eerst heeft ze mijn aanslagbiljet nagekeken, en even laten narekenen. Het bedrag klopte zei ze me, maar, vervolgde ze ietwat laconiek, dat had je toch kunnen verwachten he. Van mijn 1200 eurookes houden de staat niets af bij de uitbetaling. Dat was me toch gekend. Dus worden alle belastingen op het einde van het jaar verrekend. En dat wist ik toch ? Ja, dat wist ik toch. Zo vergaat het me immers sinds ik invaliditeitsuitkeringen beginnen ontvangen ben. En, ja, meneer, als u dat weet , had u maar in de loop van het jaar moeten sparen voor uw belastingen, en eventueel wat reserves aanleggen. Want, vervolledigde ze met een glimlach, nu is het dus tijd om die reserves aan te spreken he ! Ik vond hem zelfs niet echt mooi, die glimlach. Reserves aanleggen, met 1200 euro per maand ? Alleen al de kine kost me daar een derde van .... Nu niet zeveren he meneer, de ziekenkas betaalt u daar heel veel van terug vermits u een E-pathologie hebt he, dat weet u ook was haar repliek. Alsof ik dat bedrag altijd niet éérst zelf moet voldoen bij elke behandeling. Met al dit ge heen en weer, kan ik ook dat bedrag niet betalen natuurlijk. Ja, dat begreep ze wel. Maar geen nood, het zal kwestie van besparen zijn he meneer. Zoals bij vele mensen vandaag. U zou uw auto kunnen wegdoen he. Dat scheelt op wegentaks, verzekeringen, onderhoud en verbruik, adviseerde ze me. Een beetje te voet of met de fiets zou u geen kwaad doen. Dat ik mijn wagen haast 5 jaar geleden al van de hand moeten doen heb, en nu nog alleen maar mijn motorfiets bereed, verzweeg ik wijselijk. Stel je voor hoe haar reactie wezen zou, als ze dat wist. Een invalide die met een motorfiets rijd .... ik durf er niet aan haar reactie daarop denken....Er is veel waar je op kunt besparen hoor, leerde ze me. Internet ! Gewoon terug op het goedkoopste tarief meneer ! Beetje minder flexibel, maar daar red je het ook mee. Een hond meneer ? Oooo, doe die al maar weg ! Want wat een hond kost aan dierenarts en aan voeding, dat ga ik u toch niet moeten uitrekenen ! Neen, zei ik haar met merkbare verontwaardiging, die ik moeilijk verstoppen kon op dat moment, dat moest ze me niet. Dat mijn hond erg ziek is en vele medische zorgen nodig heeft, hield ik maar even voor mezelf. Centrale verwarming in huis ? Zet die maar een paar graden lager. Op 20 of 18 graden. Want dat scheelt ! Geen abonnementen nemen op boekjes en kranten, dat scheelt ook in het maandbudget. Weg met die dure GSMs, want die kosten pas geld ! En dan die andere tv en telefoon abonnementen !! Oei ! Dat swingt bij iedereen de pan uit meneer ! Ook hier , kies toch gewoon voor het goedkoopste tarief. Of ze ook wist wat dat goedkoopste tarief dan wel was, antwoordde ze ietwat wegwuivend, daar moet u zich maar even over laten informeren hoor, u hebt toch internet zei u ?! Ik meende me even in een slechte B-film, en verwachte ergens een camera achter een kader te vinden.... Maar neen, die zag ik even niet. Maar ja, ik heb dan ook een nieuwe bril nodig. Oh, dokters, vulde ze me aan, vraag aan uw doctor of hij geen voordeeltarief heeft, of voor terugbetalingstarief werken kan. Als hij dat niet doet, ze bestaan hoor meneer. Dokters van het volk noemen ze, of zo iets ..... die hun adres vind u ook wel ergens op het internet terug. Wat zegt u ? U hebt een eigen huis meneer ?? Maar ga dan maar eens met uw bank praten !! ....
Het begon me allemaal een beetje te veel te worden, ik voelde me duizelen. Het leek me of ik hier een welles nietes spelletje opgedrongen werd dat ik niet spelen wou, en het werd me duidelijk, dat ik met mijn vragen hier niet op de juiste plaats zat. Ja, er zijn veel manieren om te sparen hoor, kwam ze op adem. Maar ik ben geen specialist in die materie. Mijn collega Marijke kan u daar veel meer over vertellen. Zij is afgestudeerd op een dergelijk project. Zij zit hier op donderdag ochtend meneer.
.
.
.
.
Waarschijnlijk zit er me niets anders op dan dit jaar nogmaals eens waanzinnig diep in het rood te gaan bij mijn bank ja. En daar even om een groter kaskrediet gaan bedelen. En er in de rest van het volgende jaar, maar de kosten voor betalen. Als een brave burger, de zoveelste ja knikker in de rij.
Toen ik buiten kwam, maakte er zich even een geruststellende gedachte van mij meester. Ik weet dat u dat niet geloofd, maar het is toch zo.
Het zal, ook dit jaar, een erg droge kerst worden, en een koude kille nieuwjaar.
Wat had u anders verwacht ?
Als u binnenkort onderweg ergens op straat, op het voetpad, tegen de huizen aan, een man met een pet ziet zitten bedelen, geef hem dan aub geen geld.
Want ik ben het niet.
Ik kan me immers geen pet veroorloven.
.
.
.
.
.
zaterdag 23 april 2011
Cobratreffen 17-april
Kijk.
Zoals alle jaren, kan je op het Cobratreffen haast niets negatiefs opmerken.
Het is een treffen met een ritje, waar veel andere touring clubs best een lesje kunnen van leren. Net als vorig jaar, en de jaren ervoor trouwens. Al was het vorig jaar niet echt zo een mooie rit als dit jaar. Vermits den Tejo 40 jaar in het Mechelse gewoond heeft, was een rondrit in die buurt niet echt aan hem besteed, en vond hij, dat er in die regio toffe stuurwegjes waren. Maar ja. De organisatie van dit treffen is altijd pikobello in orde. De ambiance zit er al van aan de inschrijving helemaal in. Een toffe babbel (vergeet uw pillke niet te nemen broeder), en aan de aankomst horen daar traditiegetrouw bij. En zo hoort het. Het zijn deze dingen die den Tejo al meer dan 36jaar naar treffens toe lokt. En met plezier. Keer op keer.
De rit van deze keer leidde ons langs Vlassenbroek (ga daar gerust eens met de hond wandelen jongens – doe ik ook). Dan via de kleine wegjes in de buurt van de Schelde naar Bornem, controle in het mooie café Groenendijk, de Scheldebrug in Temse over. Ik vond het trouwens héél goed gevonden vrienden, hoe jullie de mega wegenwerken rond en in Temse zelf omzeilenden. Alleen dat al verdient een mooie pluim op jullie hoed !! Via de kleinere wegjes doorheen de fruitstreek ten noord westen van Temse, zetten we haast onmerkbaar een koers die haast evenwijdig liep met de rijksweg; Mooi zo ! De tweede controle was in het Brouwershuis in Vrasene. Ook hier zijn we in het verleden nog wel eens gepasseerd, en mag de muziek best wat minder luid, maar ja, dat is natuurlijk weer een persoonlijke apressiatie.
Om verder terug richting Dendermonde te geraken, werd er gekozen voor een iets minder leuke verbinding, de grote baan van Waasmunster naar Hamme Zogge. Leuk voor de snelle jongens , dat wel... Kom anders gerust eens aan den Tejo vragen jongens, hoe jullie deze snelweg kunnen vervangen door leuke kleine stuurwegjes. Die vind je daar immers ook hoor, en den Tejo woont er in de buurt en ként ze dus wel. Nu ja, dit is weereens een persoonlijke appreciatie van den Teejoo natuurlijk :-)
De mooie dijken van de Schelde in Dendermonde maakten weer veel goed. Ook dezen zijn den Tejo gekend (al rijd hij die meestal in de andere richting), maar hij vind ze keer op keer super. Het is er vaak wél oppassen voor bendes wielerterroristen ! Ook reuzeleuk dat er net op deze dijken een controlepost voorzien was waar we onze gratis consumptie kregen. Een erg mooie nieuwe(?) B&B van mensen met een hart voor motoren ! En zo willen we ze nog tegenkomen.
Het is dus onnodig te zeggen dat den Tejo bij de aankomst best erg in zen nopjes was. Hij had een erg leuke dag , én een erg leuke rit gehad. Met dank aan Garmin voor het opslaan van deze route, zal hij deze in de toekomst, bij gelegenheid, zeker nog een paar keer terug rijden. Wees er gerust in, elke keer zal ik opnieuw de Cobra's in gedachten danken :-)
Het is waar, het vergaat den Tejo de laatste tijd niet zo goed meer als hij zou wensen, dus, zal hij maar zeggen :
Bij leven en welzijn, tot volgend jaar de gasten !
.
.
PS. heb je interesse in deze rit op gps, een meeltje naar den Tejo volstaat !
.
.
Zoals alle jaren, kan je op het Cobratreffen haast niets negatiefs opmerken.
Het is een treffen met een ritje, waar veel andere touring clubs best een lesje kunnen van leren. Net als vorig jaar, en de jaren ervoor trouwens. Al was het vorig jaar niet echt zo een mooie rit als dit jaar. Vermits den Tejo 40 jaar in het Mechelse gewoond heeft, was een rondrit in die buurt niet echt aan hem besteed, en vond hij, dat er in die regio toffe stuurwegjes waren. Maar ja. De organisatie van dit treffen is altijd pikobello in orde. De ambiance zit er al van aan de inschrijving helemaal in. Een toffe babbel (vergeet uw pillke niet te nemen broeder), en aan de aankomst horen daar traditiegetrouw bij. En zo hoort het. Het zijn deze dingen die den Tejo al meer dan 36jaar naar treffens toe lokt. En met plezier. Keer op keer.
De rit van deze keer leidde ons langs Vlassenbroek (ga daar gerust eens met de hond wandelen jongens – doe ik ook). Dan via de kleine wegjes in de buurt van de Schelde naar Bornem, controle in het mooie café Groenendijk, de Scheldebrug in Temse over. Ik vond het trouwens héél goed gevonden vrienden, hoe jullie de mega wegenwerken rond en in Temse zelf omzeilenden. Alleen dat al verdient een mooie pluim op jullie hoed !! Via de kleinere wegjes doorheen de fruitstreek ten noord westen van Temse, zetten we haast onmerkbaar een koers die haast evenwijdig liep met de rijksweg; Mooi zo ! De tweede controle was in het Brouwershuis in Vrasene. Ook hier zijn we in het verleden nog wel eens gepasseerd, en mag de muziek best wat minder luid, maar ja, dat is natuurlijk weer een persoonlijke apressiatie.
Om verder terug richting Dendermonde te geraken, werd er gekozen voor een iets minder leuke verbinding, de grote baan van Waasmunster naar Hamme Zogge. Leuk voor de snelle jongens , dat wel... Kom anders gerust eens aan den Tejo vragen jongens, hoe jullie deze snelweg kunnen vervangen door leuke kleine stuurwegjes. Die vind je daar immers ook hoor, en den Tejo woont er in de buurt en ként ze dus wel. Nu ja, dit is weereens een persoonlijke appreciatie van den Teejoo natuurlijk :-)
De mooie dijken van de Schelde in Dendermonde maakten weer veel goed. Ook dezen zijn den Tejo gekend (al rijd hij die meestal in de andere richting), maar hij vind ze keer op keer super. Het is er vaak wél oppassen voor bendes wielerterroristen ! Ook reuzeleuk dat er net op deze dijken een controlepost voorzien was waar we onze gratis consumptie kregen. Een erg mooie nieuwe(?) B&B van mensen met een hart voor motoren ! En zo willen we ze nog tegenkomen.
Het is dus onnodig te zeggen dat den Tejo bij de aankomst best erg in zen nopjes was. Hij had een erg leuke dag , én een erg leuke rit gehad. Met dank aan Garmin voor het opslaan van deze route, zal hij deze in de toekomst, bij gelegenheid, zeker nog een paar keer terug rijden. Wees er gerust in, elke keer zal ik opnieuw de Cobra's in gedachten danken :-)
Het is waar, het vergaat den Tejo de laatste tijd niet zo goed meer als hij zou wensen, dus, zal hij maar zeggen :
Bij leven en welzijn, tot volgend jaar de gasten !
.
.
PS. heb je interesse in deze rit op gps, een meeltje naar den Tejo volstaat !
.
.
maandag 11 april 2011
Klingon Treffen, 10 april
Het was eindelijk zo ver.
Na twee chirurgische ingrepen was den Teejoo niet meer te houden. Hij zou dit weekend gaan biken. Als het moest, met vallen en opstaan.
Ik had al een paar keer een kort tripke gereden, als try-out zeg maar. De knieen deden wat lastig, maar uiteindelijk bleek het wel doenbaar. Dus verleden zondag tufte den Tejo met veel plezier terug richting de Klinge bij de nederlandse grens. De Klingons hebben een reputatie hoog te houden met voortreffelijk georganizeerde treffens. En, kijk, dat was dit jaar niet anders. Elk jaar word dit treffen populairder. Hopelijk word de club niet het slachtoffer van hun succes, want dat zou bijzonder jammer zijn ! Zelf had ik inschrijvingsnummer 464, en ik was zeker niet de laatste aan de inschrijvingstafel. Waar ik, notabene, opnieuw door dezelfde charmante dames onttvangen werd als andere jaren. Toffe club, die klingons :-)
De prachtige kleinere wegjes door het zuidelijkste deel van nederland, langs tulpenvelden, konden ons, net als alle voorgaande jaren, opnieuw bekoren. De rondrit was voortreffelijk bepijld, wie verloren reed heeft echt niet goed uitgekeken. Stops waren voorzien in Stekene (de canada), Zaffelaere (de dansclub) en , hoe kon het anders, in axel bij de ratelslangen. Het mooie weer was de kers op deze taart, en gans de rit wwas een festijn voor de toeristische motorliefhebber. Op dat stukje in de kanaalzone van Zelzate na dan. Maar ach, snelheidsduivels willen ook wel wat, denkt den Tejo dan.
Tegen het einde van de rit, begonnen de kniekes wel wat tegen te steken. Duidelijke waarschuwing, om het kalm aan te doen, en niet langer meer dan nodig op de bike te zitten. Maar kijk, den Tejo heeft graag een portie miserie over voor een knap en leuk treffen. En dit was dit jaar weer het geval bij de sympathieke klingons.
Natuurlijk keert den Tejo, net als voorgaande jaren, tevreden en met een brede smile , volgend jaar terug naar de Klinge
.
.
.!
Abonneren op:
Posts (Atom)
