Tejo's nieuwjaarswensen

Eigenlijk ben ik geen emotioneel iemand.
Of toch, meestal niet. Ik ben immers motorrijder.
En motorrijders denken in de eerste plaats liever niet aan liefde, relaties en tederheid, en maken in hun hoogst persoonlijke reflecties op het leven en hun eigen bestaan, slechts zelden gewag van emotionele golven of tsunami's, die in relatie staan met de alledaagse essentie van hun doordeweeks leven. Wel, dat is toch het prentje dat ze zichzelf graag voorhouden, en waarmee ze steeds door anderen geassocieerd worden, als een dagelijks cliché. Is het niet ? Zij praten immers veel vaker én met meer gevoel over de banden waarop ze rijden, de inhoud van hun motorblok en de verfijning van hun bochtentechniek, die toch iets beter is dan die man meneer X of mevrouw Y. En ze komen pas echt tot rust na een dage tuffen of raggen naargelang hun voorkeuren. En hun onvervulde verlangens omvatten of een rasechte wegracer, een oude beroemde retro bike restaureren, of iets tussen de twee in. Over clichées gesproken ….

Als geen ander weet ik, als rasechte motard, dat het leven van een motorrijder er een is van vallen en opstaan. Er bestaan immers eigenlijk, zo is onder hen genoegzaam gekend, maar twee soorten motards. Die tweede soort moet nog vallen .... En na een val, moet je zo snel mogelijk terug recht staan, je stuur recht trekken, je pinkers herstellen, en dàn terug die bike op. Want als de angst je om het hart slaat, en je laat je door die angst overmannen, ja, dan ben je snel een ex motard.
Ik zei het reeds. Het leven van een motard is er een van vallen en opstaan. Maar deze vaststelling dat beperkt zich niet alleen tot het rijden op twee wielen, is het niet ? Bij uitbreiding gaat dit op voor het hele leven van een motard. Wat zeg ik ? Bij uitbreiding gaat dit toch op voor het leven van jan en alleman. Wijs worden, doet iedereen pas echt met vallen en opstaan. Anders zouden we als mens, nooit geworden zijn, tot wat we nu op deze aardkloot betekenen.

Ik kijk dan ook niet echt graag achterom. Evenmin kijk ik met plezier vooruit, of toch niet erg ver vooruit. Gewoon, omdat ik weet vat het verleden mij heeft gebracht, én, omdat ik ook zo een ideetje heb, over wat de toekoùmst voor mij in petto heeft. Al ken ik niet de details van die toekomst, de grote lijnen zijn me al wél bekend. Maar in de eerste dagen van het nieuwe jaar, wil ik bij jullie, welwillende lezers, niet direct de feestroes vergallen, door jullie drama en ellende onder de neus te wrijven. Ik begin er dus gewoon even niet aan. Zonder dank en graag gedaan.

En toch. Vooruitkijkend naar mijn 700k ste kilometer, vind ik mezelf nog steeds een “Jan-lul” op de motor. Met mijn excuses aan hen die écht Jan heten. Ik vind mezelf geen specialist, geen expert, geen kenner, en heb nooit de pretentie mijn ervaring als voorbeeld voor anderen te stellen gehad. En ik noem dat niet bescheidenheid, wel voorzichtigheid. En verantwoord motorrijden. Want overdreven zelfverteouwen komt steeds voor de val. Denk ik toch graag. Ik rijd niet om de hoogste snelheid uit mijn machine te halen. Die kén ik zelfs niet. Ik rijd ook niet om deze of gene bocht zo strak te rijden, dat het rubbber van mijn voetsteunen het asfalt daar zouden kleuren. Ik rijd niet om de eerste te zijn. En ik rijd zeker niet om de beste te zijn. Neen, ik rijd gewoon op twee wielen omdat ik het al zo lang zo bijzonder graag doe, omdat het een levensstijl is, en omdat het me een gevoel van vrijheid geeft, die ik nergens elders ervaar. Ik rijd motor omdat ik me nergens anders zo goed voel en nergens zo opgewekt bij word in het leven. En regen en sneeuw, koude winden en zagende vrouwen krijgen er dat niet uit. Er zijn andere dingen die me ooit van het motorrijden af zullen houden, maar, verwijzend naar mijn bovenstaande belofte, daar begin ik nu even niet over.

En kijk, als we alle berichten in de media mogen geloven, zal dit nieuwe jaar, opnieuw, op menig vlak niet echt een topper gaan worden. Het lijkt wel dat het woord “crisis”, vaak te pas en onpas word gebruikt, nu in elk aspect van de samenleving zijn haaietanden zet, en onuitwisbare merktekens en bijtwonden achterlaat, die we nog decenia in onze botten zullen voelen. Alsof we nu al moeten beseffen, dat dit jaar pijn gaat doen. Mooie nieuwjaarswensen van hen die het beter zoudenmoeten weten, lijken, met dit in het achterhoofd, dan zelfs iets van schijnheiligs in zich te krijgen.
Als motorrijder, zo word gezegd, bevind mijn hart en ziel, zich niet in mijn borstkast, maar ergens tussen een stuur, een zadel en die twee Michelinbanden in. Toch weiger ik zoveel mogelijk, in mijn denken en voelen, het economische te laten primeren. Al zal morgen misschien, het aantal landen dat met dezelfde euroos betaalt, krimpen, onze motors én onze brandstof overdreven hoog geprijsd worden – of net niet, zoals sommigen beweren -, toch zal ik proberen hier op een optimistische noot te eindigen. Het hoeft immers niet àl pessimisme te wezen wat de klok slaat.

Laat 2012 voor jullie allen heil brengen.
Mag dit jaar u met vreugde vervullen.
Dat de zon wat meer op uw hoofd mag schijnen, zodat ook uw ziel verwarmd worden mag.
Laat het u een warm hart bezorgen, dat u toelaat onvoorwaardelijk lief te hebben.
Mag u in vrede leven, waar u zich ook op deze planeet bevind.
Laat er genoeg liefde in de wereld wezen, zeker voor hen die dit het meest nodig hebben.
Mogen uw goden u genoeg moed geven om het vol te houden tot na de belastingen, en tot het volgende jaar.

Ik wens u allen het beste, voor de rest van uw bestaan, mogen de kilometers met intens plezier aan uw wielen voorbij glijden, en mag u gespaard worden van onverwachte wolkbreuken en diepe, meedogenloze putten in uw wegdek, zowel op twee wielen als op twee benen.
Vele veilige kilometers intens genot en een intens en gelukkig leven wens ik u voor dit jaar.
Dat u op het einde ervan, toch nog een beetje euros mag overhouden, om ondanks die extra dag erin, uit te kijken naar 2013.
Het ga u allen goed !