Even bijzonder slecht nieuws....

Gisteren onder de MRI scanner.
De resultaten waren bijzonder snel bij mijn doctor, op slechts een paar uur tijd.
Maar die resultaten waren niet om voor naar huis te schrijven.
Mijn rechterknie (onderwerp van het onderzoek) is veel verder heen dan we konden vermoeden.
Er is niet alleen erg veel schade door artrose en ontstekingen, het bot is ook helemaal uitgehold en vertoont aan alle zijden erg veel verbrokkeling, barsten en scherpe uitsteeksels. Er zijn zelfs letsels in het merg te zien door ontstekingen (althans, dat zeggen ze me). Dat de knieschijf zwaar zou aangetast zijn, lag in de verwachtingen. Dat het bot tot zo hoog aangetast en beschadigt is, is een echte verrassing. Alhoewel , geen aangename....
Daar waar het bij de eerste knieproblemen bij de meeste mensen volstaat om een ingreep aan de minusci te doen, of om het oppervlak van de wrijvingsoppervlakten te vervangen, bied dat bij mij helemaal geen oplossing meer. Het bot is zo hoog aangetast, dat het een volledige nieuwe prothese worden moet, en dan nog een grotere dan normaal. Na een zware operatie met een lange en even zware anesthesie, gaat dat een revalidatie vragen van meer dan 6 maand, mss zelfs langer.
Het mooie van dit verhaal, nou ja, mooie .... is, dat dit maar 1ijsbergpuntje is . Als deze knie al zo erg aangetast is, is er ongetwijfeld evenveel aantating in mijn andere knie, in mijn heupen, in mijn onderste ruggewervels, een paar hogere ruggenwervels (dat kunnen we oplossen met 2 pinnen, meneer) mijn nek, mijn linker-elleboog, en mijn pijnlijke duimgewrichten. En dan vergeet ik waarschijnlijk nog een boel dingen....
Het aantal chirurgische ingrepen om dit “op te lossen” is op dit moment niet te schatten omdat “we onderweg wel wat complicates gaan tegenkomen”. Bovendien is mijn gestel door een gebrekkige gezondheid sinds ik 3 maanden oud was, zo ondermijnd, dat élk van deze operatie kan uitdraaien op ernstige kansen op hartproblemen, én er zich vast en zeker ook met de regelmaat van een klok longoedemen gaan voordoen. Iets waar iedere chirurg van griezelt.
De kans dat mijn leven, zelfs na een reeks gelukte ingrepen zal verbeteren, is zonder meer klein. Nooit meer wandelen met de hond “kleine wandelingetjes zijn toch ook wandelingen , meneer”, of mooie tochten op de motor “dat raden wij u zeker af, meneer” zullen dus passéé zijn.
Het rare is, ik wist al meer dan 20 jaar dat dit er aan zou komen. Het zou eindigen in een reeks operaties of in een rolstoel was me gezegd. En nu het er is, bekijk ik het eigenlijk ...euh .. vrij technisch. Logica heerst in men hoofd. Het lijkt me of alles wat zich in mijn lijf afspeelt, is plots een rekensommetje geworden. Zoveel ingrepen x zoveel revalidatietijd x zoveel risico op hartfalen x zoveel kans op longoedeem die per operatie groter word ….de uitkomst van deze vergelijking is me alsnog onbekend... Maar ik werk eraan, aan die uitkomst.


Tot voor kort heb ik voor de medische figuren die zich doctors en specialisten noemen, alleen maar haat en afgrijzen gevoeld. Een ongrensbare boosheid maakte zich meester van mij, keer op keer dat ik één van hen zag. Soms zelfontaarde dat in agressie. Al praat ik dat niet goed. Verschillende keren heb ik er een bij zijn keel gehad. Of toch bijna. Ik heb ze altijd als de veroorzakers van mijn ellende gezien. Zij hebben me altijd kiloos cortisonen gegeven van kindsbeen af, terwijl ze de gevolgen daarvan goed genoeg kenden. Ik koester dan ook een onbeschrijflijke haat tegen hen.
Wel, het rare is, dat er daarvan nu niets meer overblijft. Niet omdat ik hen vergeven zou, o neen hoor, daarvoor koester ik nog te veel vrok.
Neen, ik wil eigenlijk geen tijd meer verdoen aan negatieve gevoelens. Ik kan dat plots niet meer opbrengen. Al wat ik nu zou wilen doen is een lijstje afwerken van dingen die ik nog zou willen doen, nu, nu ik het nog kan. Ik zou graag nog eens een mooie wekenlange motortrip maken naar andere landen. Liefst met een dame achterop. Een dame die het ziet zitten op de motor én op den Teejoo. Een dame, die meehelpt al (toch liefst veel) van mijn en haar fantasieen in de bdsm subcultuur te verwezenlijken. Al zal dat best wat zoeken worden. En tegen dat die zoektocht naar die dame, in goed gevolg zal beeindigd zijn, ja; dan zal den Teejoo al zo ver zitten, dat hij het niet meer kan uitvoeren zekerst ?
Het lijstje eindigd daar niet hoor, het is maar een hoogtepunt uit die korte lijst van dingen die ik nog in mijn leven zou willen doen. En het is opnieuw bijzonder eigenaardig, plots krijg ik het gevoel dat sexualitiet een van die belangrijkste pijlers is, net omdat ik dat zo lang moet ontberen. Ik loop constant aan sex te denken, het is een onderdeel van dat rekensommetje in mijn hoofd geworden. Het lijkt haast of ik wil al de gemiste contacten, nu plots goed maken, alsof ik heel wat in te halen heb. En ja, misschien is dat ook wél zo.
Maar kijk, den Teejoo heeft al lang geleden geleerd dat dromen bedrog zijn. Van alle mooie plannen zal waarschijnlijk niets in huis komen. En ik wil zeker niet meneer doemdenker spelen hoor. Geloof me, ik voel me helemaal niet depressief. Ik laat helemaal het hoofd niet hangen hoor. Integendeel. Ik wil nu zo véél doen ! En aan de andere kant weet den Teejoo ook heel goed hoe groot zijn potteke geluk is. En hoe ver het leeg is …... Ik ben daar heel realistisch in.
Ach, we zien wel hoe alles loopt.
Ik wil jullie geduld en gemoed hier niet langer belasten met mijn litanie, die waarschijnlijk ook nog eens snel stoppen gaat. Want in een ziekenhuis, daar is voor de patienten geen plaats voor pc of-en internet....
Weet alleszins dat jullie hier allemaal op korte tijd uitgegroeid zijn tot erg goede vrienden. Ook al kennen we mekaar maar via lettertjes op een forum.
Ik dank jullie allen voor de aandacht en de mooie reacties die ik hier al gehad heb.
En ik ben hier nog niet wég.
Toch vandaag nog niet :-)